Svo er mál með vexti að ég, eins og þið vitið kannski, hef átt í vandræðum með fíkniefni síðan á táningsaldri. Byrjaði að reykja gras 15-16 ára, fór svo útí harðari neyslu á mínu 23ja ári en notaði á þeim tímapunkti nánast einungis Amfetamín þar sem ég varð ástfanginn að því við fyrstu sýn.
Þetta með grasið þarna á mínu sextánda ári var aðallega til þess að look'a cool með það að eiga leyndarmál sem ég deildi með nokkrum félögum, í sannleika sagt voru aðeins fyrstu svona 3 skiptin skemmtileg, eftir það fór ég að upplifa mikla paranoiu og ranghugmyndir ásamt öðrum geðrofs einkennum. Ég hætti því samt ekki því það skipti mig of miklu máli að vera cool og harður tappi með þetta litla leyndarmál mitt sem enginn mátti komast að, nema viðkomandi fengi græna ljósið(græna ljósið, get it?).
Ég reykti gras on and off þar til ég varð um tvítugt en þá gafst ég bara upp á því að reyna að vera cool því geðrofseinkennin voru orðin það mikil að ég bara höndlaði það ekki mikið lengur. Við það að verða tvítugur fór ég að fikta með áfengi, fyrst ég gat nú loksins keypt það löglega. Málið var bara að ég hef alla tíð verið mjög hávaxinn og mjög feitur maður þannig að ég gat slátrað t.d. Captain Morgan flöskuni(1L) sem ég keypti á tuttugasta afmælisdeginum mínum á einu kvöldi án þess að vera orðinn ofur ölvi og fann fyrir því, eins og ég hef fundið fyrir alla tíð síðan, að sama hversu mikið ég þambaði og sama hversu fullur ég varð, það entist bara í svona 30-45 mínútur og eftir það var það búið spil. En þrátt fyrir það hef ég sjaldann orðið þunnur í gegnum tíðina, alveg sama hversu mikið áfengi ofaní mig fór.
Ég missti samt fljótt áhugann á þeim viðbjóði og eftir að hafa lent í svoldið slæmum félagsskap sem misnotaði meðvirknina mína snemma árið 2016, þá var ég allt í einu kominn í neyslu á Amfetamíni.
Ég veit ekki hvað ég get sagt, það var bara eitthvað við það að vera vakandi í 3-7 daga í senn, gerandi god knows what, aðallega hangandi í tölvuni, póstandi hér á Vaktina eða á Reddit allskonar vitleysu og samúðarrúnk. Málið var bara að oft á svona 3-4 degi var ég kominn í geðrof sem, meðal annars, einkenndi sig af því að ég fór að taka eftir allskonar sjónvillum og sjónrænum ofskynjunum. Ég man að þegar ég fór að upplifa það að allir stafir á tölvuskjánum fóru að hreifast og hreifðust í hringi og allskonar munstur og sama hljóðið, sama setningin stundum, glamraði í hausnum á mér í marga daga í senn, þá var gamanið bara rétt að byrja, því ég naut Amfetamín geðrofsins.
Ég veit, ég veit, að njóta geðrofs? Er ekki allt í lagi heima hjá þér(mér)? Það var bara eitthvað við það, get ekki útskýrt það, sem minnti mig á "home" eða heimili af einhverri sort. Kannski var það útaf því að ég var búinn að venjast því að vera í geðklofa geðrofi allann þennan tíma sem ég eyddi í því, þessa 18 mánuði sirka sem ég eyddi í því árin 2014-2015, og saknaði þess, eða kannski var það eitthvað annað.
2016 líður hjá eins og sinueldur um tún í mið Júlí og litli bróðir minn tekur upp á því að taka of stórann skammt af Ópíóðum og Non-Benzo lyfjum og deyr. Málið var að við höfðum verið að fikta saman eitthvað eftir að hafa bondað yfir sameiginlegum leyndarmálum í Maí 2016 sem olli því að ég tók andlátið hans mjög inná mig, þrátt fyrir að hafa alla tíð varað hann við þessum helvítis pillum.
Við andlátið sný ég mér s.s. út í heim fíkniefnanna en voru það stærstu mistök sem ég hef nokkurn tímann gert. Eftir 2 daga neyslu átta ég mig á því hvað neyslan er í raun og veru að gera mér, sem var bara að magna upp tilfinningarnar, gerandi allt heila klabbið enþá verra, og stoppaði mig af. Sem olli því að þegar ég fer til Reykjavíkur að hitta geðlækninn minn sléttri viku eftir andlát, 29. Nóv, þá var ég í svo miklum niðurtúr að ég virkaði ógnandi bæði sjálfum mér og öðrum, sem olli því að ég var handtekinn með látum í Lönguhlíð og settur inná viðeigandi stofnun.
Eftir allt stofnana lífið, eftir að hafa eytt 5 mánuðum af lífi mínu í það að sitja og bíða eftir því að þessu tímabili yrði lokið, 38 dagar á 32c og 4 mánuðir á Kleppi, þá var ég fljótur að detta útí sama farið aftur og áður en ég vissi af var ég orðinn alveg jafn mikill, ef ekki meiri, og ég var áður en ég fór inn.
Eitt leiðir af öðru og hlutir gerast, ég verð heimilislaus í Janúar 2018 og eyði heilum mánuði sofandi í bílnum mínum ásamt því að flakka á milli gistiheimila og Hostel'a. Flyt svo inní eitthvað drug den í Febrúar sama ár og þar beið mín bara enþá meiri neysla enda var ekki annað í boði þegar slæmir menn gerðu sér greiða leið inná "heimilið" og meðal annars gengu í skrokk á mér og földu eiturlyf í ísskápnum.
Gamall vinur nær mér uppúr þeim pakka í Apríl 2018 og flyt ég til hans í sveitina, mjög nálægt þar sem ég ólst upp. Var ég þá edrú aftur í 3-4 mánuði eða svo, fyrir utan smá bjór og fyllerí, en alkóhólisminn í honum félaga mínum sem ég bjó hjá var fljótur að sundra því heimili og var ég áður en ég vissi af kominn í bæinn aftur í enþá meiri eiturlyfja neyslu og sölu.
Eftir að hafa lent í útistöðum við einn félaga minn varð ég svo paranoid að hann myndi borga einhverjum skuggalegum aðilum fyrir það að koma heim til mín og berja mig að ég ákvað að flytja á Flúðir og var ég þar í tvo mánuði, eða þar til leigusalinn hjá fólkinu sem ég leigði hjá fór að vera með vesen.
Eftir það, 2. Des, fer ég í hvíldarinnlögn á Vog en endist þar í einungis viku eða svo. Þannig er mál með vexti að ég fer á trúnó með einhverjum gæja eftir AA fund að kvöldi til, fer að tala um andlát litla bróður míns, brotna niður, afsaka mig inná næsta opna herbergi sem var kvennaklósett og brýt óvart spegil í reiðiskasti. Eftir það var mér hent út, út á götu, heimilislaus enn eina ferðina, en hann alkóhólista félagi minn bauð mér að vera hjá sér á meðann ég var að finna mér eitthvað annað.
Eyði ég heilum mánuði og einni viku hjá þeim en enda á að finna mér nýtt og sjálfstætt heimili 13. Janúar á Selfossi, af öllum stöðum og er ég búinn að búa hér síðan þá. Eftir að ég fékk númer hjá dópsala stuttu eftir að hafa flutt inn, þá fór ég að nota aftur, enn eina ferðina, og er búinn að vera fastur á þeim stað núna í ca. 9 mánuði eða svo.
Sem leiðir okkur hingað í þetta móment! Málið er, það sem ég er búinn að taka ákvörðun með loksins í dag er að ég ætla mér að leggja mig fram í og leggja metnað í það að verða edrú, hætta þessu skítuga vímuefna lífi og segja skilið við undirheimana í eitt loka skipti!
Málið er að foreldrar mínir halda að ég sé búinn að vera edrú síðan í Desember 2018 og brýtur það einfaldlega hjarta mitt í hvert skipti sem ég lýg að þeim eða þau hrósa mér fyrir edrúmennskuna.
Kveikjan að þessari ákvörðun minni var einfaldlega sú að það er búið að vera mikið tal í fjölmiðlum varðandi það að taka sig til í smettinu, Birgir Hákon, tónlistarmaður og fyrrverandi hryllingssaga í Íslenskum undirheimum, er víst orðinn edrú núna og búinn að vera það í ár og fyrst hann gat það, drengur sem var mjög langt leiddur í viðbjóðinum, þá ætti ég að geta það líka!
Sem og að ég finn það bara andlega sem og líkamlega að ég er um það bil á síðasta snúning og ef ég fer ekki að gera eitthvað í mínum málum bráðlega, þá á ég bara eftir að snúa mér á bakið með hendur og fætur upp í loft eins og í teiknimyndunum og fylgja látnum yngri bróður mínum á nýtt heimili handan móðunar miklu!
Þið verðið að afsaka, ég var bara svo peppaður yfir þessari ákvörðun minni að mér fannst ég þurfa að láta einhvern vita af því, og í þetta skiptið gat ég ekki alveg snúið mér að Facebook, þannig að ég ákvað að koma, enn eina ferðina, hingað á Vaktina og sjá hvort þið gætuð samgleðst mér í því að vera búinn að ákveða þetta fyrir sjálfann mig!
Það er bara vonandi að þið takið vel í þennan póst minn, en ég er svo sem alltaf game í smá hatur ef það er það sem þið leitist eftir. En annað var það ekki og kveð ég ykkur, félaga mína í gegnum tíðina, bara í bili og óska ykkur góðrar helgar, það sem eftir er af henni!
Takk kærlega fyrir mig! Kær kveðja, HalistaX!
gangi þér svaka vel 
