Svo við komum nú einhverntímann að titli þessarar færslu þá var ég greindur með þunglindi af þekktum geðlækni og er ég búinn að vera á Fluoxotine(Serol(Prozac)) síðan(1,5 ár). Tvær töflur sem innihalda 10 milligröm hvor á dag komu geðheilsu minni í lag. Ef ég verð að segja eins og er þá fann ég engann mun á mér fyrir utan það að nú snerti ég mig einu sinni í stað 30 sinnum á viku. Ég mér finnst enþá ekkert verra en að vera innan um fólk, ég hata sjálfan mig mikið, ég verð mjög kvíðinn og stressaður 'innan um' fólk og einfaldlega treysti ENGUM osf. Þessi atriði sem ég taldi upp hafa oft ollið gígantísku stressi, kvíða og Paranoju. Málið er ekki að ég treysti engum, það er að ég held, af einhverjum undarlegum ástæðum, að allir(Þá meina ég allir(Móðir, faðir, sistkyni, vinir, ókunnugir, lögreglan etc.)) séu að reyna að gera mér eitthvað. Ástæða þeirra fyrir því að reyna að gera mér eitthvað breytist alltaf eftir aðilum.
Dæmi: Segjum sem svo að ég sé að keyra bílinn minn, þykir fátt jafn róandi gefið að menn hagi sér í umferðini. Ég sé bíl í baksýnisspeglinum. Ég fylgist með bílnum, fylgist með því hvort hann fari inn einhverja margra afleggjara sem ég ek framhjá. Ef hann beygjir ekki inn einhvern afleggjarann þá koma upp þessar hugsanir um að þetta sé einhver sem ætlar, mögulega, að gera mér eitthvað. Því lengur sem bíllinn eltir mig því meir versnar þessar hugsanir. Í þeim tilgangi að sjá hvort hann sé í raun og veru að elta mig þá beygi ég og ef bíllinn eltir versna þessar hugsanir annars gleymi ég þessu bara og held áfram leiðar minnar. Þetta gerist mjög oft er ég keyri t.d. milli Hveragerðis og inná Selfoss, Milli Selfoss og inní Reykjavík/Kópavog, í þéttbýli og á þjóðvegum þar sem mikið er um afleggjara og aðra álíka vegi(búðir, sjoppur, bensínstöðvar osf.). Hingað til hef ég alltaf tengt þetta við bara þetta klassíska stress og mikinn kvíða og hef ég beintengt það við þunglindið.
Hinsvegar fann ég mig á internetinu(þú veist, þetta þarna með allt nakta fólkið og fríu bíómyndirnar) lesandi um Geðraskanir/Personality Disorders og sé að ég á bara heilann helling(HELLING) sameiginlegt með sumum einkennunum fyrir nokkrar raskanir. Ég gúgla meira og finn loksins tvö próf, annað Yes/No en hitt fimm valmöguleika(Very inaccurate, inaccurate, 50/50, accurate, very accurate), bæði ágætlega löng og svara ég eins hreinskilið og mögulega hægt er. Ég, by the way, geri mér alveg grein fyrir því að maður á ekki að trúa hverju sem maður sér á internetinu, hef því haft samband við geðlækninn minn og bíð eftir svari. Allavegana, út kemur í báðum prófunum að ég gæti verið með Paranoid Personality Disorder, Borderline Personality Disorder og Avoidant Personality Disorder. Þessi útkoma kom mér satt best að segja ekki á óvart eftir smá gúgl um alla þrjá kvillana því ég sé mikið í mér sem gæti átt við þessar raskanir. For the record; Hef sjálfsvígs hugsanir uppá hvern einasta dag en ég sé það þannig að meigi sjá þær hugsanir líka svo að ég vilji einfaldlega losna við þetta allt því er þægilegt að hugsa útí dauðann(dauði, lækning, what ever). Ég myndi hinsvegar ALDREI gera eitthvað af því sem hefur poppað inní hausinn á mér því ef eitthvað þá tel ég að vera á lífi, þó svo að eiga erfitt, vera besta og fallegasta gjöf sem þú getur fengið frá foreldrum þínum og ef ég myndi viljandi gera eitthvað til þess að skemma þessa gjöf þá væri ég að valda foreldrum mínum gígantískum 'vonbrigðum'(Mig þyrfti að líða 100x verr og miðað við hvernig mér líður núna þá sé ég það ekki gerast nema geimverur geri innrás og drepi fjölskyldu mína fyrir framan mig). Þannig að líkur á máli líku og Hugi.is málinu stóra eru nánast engar(Væri samt alveg vel þegið ef þið mynduð ekki skíta yfir mig og gera grín að stafsetningar og málfarsvillum).
Svo er það svo magnað með þessa Paranoju að sama á hversu slæmum stað ég er, ég lít aldrei á ykkur(fólk á internetinu) sem fólk. Engar ofsóknarhugsanir, stress, kvíði, allt 'washed away'. Það er eins og ég haldi að þið séuð bara tölvuleikur eða eitthvað þó ég viti að þið, GuðjónR, Moli, hvað sem þið heitið nú, eruð svo mjög ekta manneskjur rétt eins og ég með tilfinningar, ykkar eigin vandamál og svo framvegis. Það er eins og ég hræðist einfaldlega annað fólk, haldi að það hati mig, hafi eitthvað ráðabrugg til þess að ná sér niður á mér og líður mér best að vera einn eða með hundinum mínum(Flest dýr róa mig).
By now hljótið þið að vera að pæla í ástæðu þessarar þráðar og er hún sú að mig langar að gá hvort það sé einhver hér með einhverskonar geðröskun/ þjáist af einhverjum andlegum kvillum, Reynslu, og svo framvegis. En auðvitað er þetta líka eitthvað sem ég bara varð að koma frá mér, 2 vikur í næsta tíma hjá geðlækninum.
Svo ég Spyr;
Er einhver hér með geðröskun eina eða fleiri, þunglindi eða bara geðræn vandamál almennt?
Hvað finnst ykkur um þetta? Er sjálfur alveg lafandi hræddur um að ég sé skemmdur einstaklingur, einn af þeim sem aldrei á eftir að komast áfram í lífinu. Traust mitt var brotið illa fyrir næstum tíu árum og tengi ég þetta ofsóknaræði og ofsahræðslu við annað fólk nánast beint við þann atburð(sem ég ætla ekki útí því það er sumt sem maður er tilbúinn til þess að tala um og sumt ekki). Og enn og aftur langar mig til þess að brýna það að ég er búinn að hafa samband við geðlækninn minn og er ekki að fara að fyrirfara mér á næstuni. Það getur vel verið að eitthvað af þessu meiki lítinn sem engann sens en ef það eru einhverjar spurningar þá bara látiði vaða(og ef þið skiljið ekki það sem ég er að tala um þá er aðalatriðið það að ég nái að koma þessu frá mér, segjir einhverjum öðrum en hundinum mínum frá þessu því þó ég eigi von á símtali frá lækni þá þarf ég að tala um þetta við einhvern). Takk fyrir lesturinn og ég vona að þið eigið góðann dag
