Hæ þú, langt síðan síðast!
Sent: Sun 26. Mar 2017 00:36
Sælir ágætu drengir og örfáu dömur, if any!
Þið reglulegu notendur spjallsins hafið væntanlega tekið eftir því að ég hef ekki verið að pósta mikið uppá síðkastið. Það er útaf því að eftir 'meltdown'ið mitt þarna í Október eða eitthvað á seinasta ári, tjónaði nýja bílinn minn og ætlaðist til þess að fá samúð ykkar notenda sem ég var búinn að vera að ímynda mér sem raunverulega vini, sem þið eruð ekki, ákvað ég að taka mér pásu frá öllu.
Ég viðurkenni það að ég íhugaði að drepa mig, en það náði ekki lengra en það. Sem betur fer(?), því það versta mögulega gerðist í mínu lífi stuttu seinna.
Ég vil taka það fram að ég er ekki að sækjast eftir neinu öðru en bara smá closure hérna, og vonast til þess að fá blessun ykkar til þess að byrja að nördast aftur á þessari síðu. Ég mun aldrei aftur trufla ykkur með 'The Chronicles from the life of a Borderline Schizophrenic'. Ég vil ekki ykkar pitty eða breyta síðunni aftur í eitthvað vælu og, svo, hatursklám. Closure'ið er aðallega því ég get ekki hætt að hugsa um hvernig þetta fór allt saman og vil bara útskýra mig og hvað ég er búinn að vera að gera síðustu mánuði í sjálfum mér. Ákvað að gera þráð, sem þið megið skítkasta eins og þið viljið, þar sem GuðjónR gaf skít í mig þegar ég reyndi að byðja hann afsökunar á öllu saman um daginn.
Yngri bróðir minn, hann Elías Svanur, hlaut eitrunar áhrif af Parkódín Forte töflum og lést þann 22. Nóv á síðasta ári.
Þetta rústaði mér.
Sorgin kom fyrst út í reiði og hatri, aðallega gegn foreldrum mínum og svo jú auðvitað massívum grátrarköstum og sjálfsvígshugsunum.
Ég fór til geðlæknis míns 7 dögum, viku, seinna og labbaði útúr tíma þegar hann vildi ekki annað en að setja mig inná deild eftir að ég sagði honum að mig langaði bara til þess að drepa mig.
Við pabbi rifumst því hann vildi meina að þetta yrði bara ein nótt inná deild, þannig að ég steig útúr bílnum og byrjaði að labba eitthvað í Skipholtinu. Var kominn í strætó skýli hinumeginn við götuna hjá Miklatúni þegar síminn hringir og það er pabbi. Hann spyr mig hvar ég er og segir svo "við erum að koma".
Ég öskra á hann "HVERJIR Í FOKKANUM ERUM VIÐ?????!!!", því við tveir vorum þeir einu sem fórum í bæjinn saman. Hóta ég honum að banka á næsta hús, fá hníf og drepa mig...
2 mínútum seinna rennur löggubíll við hjá mér, tvær löggur og pabbi stíga út. Annar lögggubíll, og sá þriðji.
Það lá við að Lögreglan á Höfuðborgarsvæðinu væri að halda árshátíðina sína þarna en áður en ég gat keypt miða á 15.000 kall, þá var ég rifinn niður, settur í tvö handjárn og haldið á mér, 160kg manninum, sem tók 4 lögreglumenn, inní bíl.
Farið með mig beint uppá Hringbraut þar sem ég er nauðunarvistaður í 3 daga. Brjálast ég auðvitað við þær fregnir þar sem að ég vissi að ég myndi missa af bæði kistulagningu og útför litla bróður míns. Ég vissi að ég væri nógu illa haldinn til þess að mér yrði ekkert hleypt út aftur.
38 dagar líða. Framdar eru á mér 3 'nauðganir' þar sem ég var sprautaður í rassgatið gegn mínum vilja og er ég útskrifaður þann 5. Jan.
Sviftur er ég sjálfræðinu í dag, og verð það til 13 Júlí næstkomandi. 6 mánuðir af mér að yngjast um 7 ár. 17 ára aftur... ...nema hvað að það eru ekki einu sinni foreldrar mínir sem eiga mig, heldur kerfið...
Ekki endar veislan þá, heldur er ég svo vistaður á Klepp, þar sem ég er búinn að vera síðustu 3 mánuðina...
Greindur var ég með Borderline PD og Paranoid PD ofaná Geðklofann minn. Grunaði sterklega þetta með Borderline'ið, en Paranoid var eitthvað sem ég pældi ekkert í, hélt ég væri bara eeeeeeeextra tortrygginn...
Þetta eru hinsvegar ekki allt slæmir hlutir sem eru að gerast hjá mér og mínu lífi, heldur er ég kominn með herbergi á frábærum stað í Hamrahlíðinni, þar sem ég mun flytja af Klepp 1. Apríl. Ef læknirinn minn gúdderar þetta allt saman.
Eitt sem gott væri að taka fram og það eru ritgerða-póstarnir mínir. Ég, eins og margt annað Íslenskt ungmennið, varð neysluveislu að bráð og var einfaldlega bara úúútúúúr dópaður þegar ég skrifaði þessa pósta. Ég meina, ég elska að skrifa edrú, en ég dýrka það undir áhrifum!
En ég er s.s. búinn að vera edrú í 4 mánuði núna. Og það frá öllu nema nikótíni. Er meira að segja í þann mund að hætta að reykja, rafrettan mín er bara helvíti fín! Vitlaus tankur, en what evs...
Eins og ég segi vil ég bara closure og getið þið troðið öllum ásökunum og vorkunum beint uppí rassgatið á ykkur! Ég er ekki að gera þetta fyrir ykkur. Ég er að gera þetta fyrir mig og bara mig!
Sorrý Dúlli. Sorrý að mér finnist ég þurfa að útskýra mig. En svona er lífið bara, þú stjórnar ekki því sem aðrir hugsa, sama hversu mikið einelti þú leggur þá í.
Það sem mér sárnaði mest við að lesa í meltdown þræðinum mínum var þegar þið báruð uppá mig lygar. Að ég væri með lygasýki. Það er bara rangt. Þið verðið bara að gera ykkur grein fyrir því að það eru ekki allir sem fá 10 í stærðfræði og fá mömmu og pabba til þess að borga milljón á önn í Versló og verða svo viðskiptahagfræðingar í framtíðinni. Það er til fólk eins og ég, fólk sem, og ég er ekki með neina sjálfsvorkun hérna, ég er bara að fara með staðreynd, á bágt. Og það eru til þúsundir sagna um allt landið sem eru 100x verri en mín.
Annars segi ég bara takk fyrir mig. Og, eins og ég sagði, getiði troðið öllum kommentum beint uppí rassgatið. Ímyndið ykkur bara að þið séuð að fara í flug frá Amsterdam! Þá ætti þetta að vera skítfínt! Þessi þráður er fyrir mig og purely mig. Ekki ykkur hina.
Good to be back!
Þið reglulegu notendur spjallsins hafið væntanlega tekið eftir því að ég hef ekki verið að pósta mikið uppá síðkastið. Það er útaf því að eftir 'meltdown'ið mitt þarna í Október eða eitthvað á seinasta ári, tjónaði nýja bílinn minn og ætlaðist til þess að fá samúð ykkar notenda sem ég var búinn að vera að ímynda mér sem raunverulega vini, sem þið eruð ekki, ákvað ég að taka mér pásu frá öllu.
Ég viðurkenni það að ég íhugaði að drepa mig, en það náði ekki lengra en það. Sem betur fer(?), því það versta mögulega gerðist í mínu lífi stuttu seinna.
Ég vil taka það fram að ég er ekki að sækjast eftir neinu öðru en bara smá closure hérna, og vonast til þess að fá blessun ykkar til þess að byrja að nördast aftur á þessari síðu. Ég mun aldrei aftur trufla ykkur með 'The Chronicles from the life of a Borderline Schizophrenic'. Ég vil ekki ykkar pitty eða breyta síðunni aftur í eitthvað vælu og, svo, hatursklám. Closure'ið er aðallega því ég get ekki hætt að hugsa um hvernig þetta fór allt saman og vil bara útskýra mig og hvað ég er búinn að vera að gera síðustu mánuði í sjálfum mér. Ákvað að gera þráð, sem þið megið skítkasta eins og þið viljið, þar sem GuðjónR gaf skít í mig þegar ég reyndi að byðja hann afsökunar á öllu saman um daginn.
Yngri bróðir minn, hann Elías Svanur, hlaut eitrunar áhrif af Parkódín Forte töflum og lést þann 22. Nóv á síðasta ári.
Þetta rústaði mér.
Sorgin kom fyrst út í reiði og hatri, aðallega gegn foreldrum mínum og svo jú auðvitað massívum grátrarköstum og sjálfsvígshugsunum.
Ég fór til geðlæknis míns 7 dögum, viku, seinna og labbaði útúr tíma þegar hann vildi ekki annað en að setja mig inná deild eftir að ég sagði honum að mig langaði bara til þess að drepa mig.
Við pabbi rifumst því hann vildi meina að þetta yrði bara ein nótt inná deild, þannig að ég steig útúr bílnum og byrjaði að labba eitthvað í Skipholtinu. Var kominn í strætó skýli hinumeginn við götuna hjá Miklatúni þegar síminn hringir og það er pabbi. Hann spyr mig hvar ég er og segir svo "við erum að koma".
Ég öskra á hann "HVERJIR Í FOKKANUM ERUM VIÐ?????!!!", því við tveir vorum þeir einu sem fórum í bæjinn saman. Hóta ég honum að banka á næsta hús, fá hníf og drepa mig...
2 mínútum seinna rennur löggubíll við hjá mér, tvær löggur og pabbi stíga út. Annar lögggubíll, og sá þriðji.
Það lá við að Lögreglan á Höfuðborgarsvæðinu væri að halda árshátíðina sína þarna en áður en ég gat keypt miða á 15.000 kall, þá var ég rifinn niður, settur í tvö handjárn og haldið á mér, 160kg manninum, sem tók 4 lögreglumenn, inní bíl.
Farið með mig beint uppá Hringbraut þar sem ég er nauðunarvistaður í 3 daga. Brjálast ég auðvitað við þær fregnir þar sem að ég vissi að ég myndi missa af bæði kistulagningu og útför litla bróður míns. Ég vissi að ég væri nógu illa haldinn til þess að mér yrði ekkert hleypt út aftur.
38 dagar líða. Framdar eru á mér 3 'nauðganir' þar sem ég var sprautaður í rassgatið gegn mínum vilja og er ég útskrifaður þann 5. Jan.
Sviftur er ég sjálfræðinu í dag, og verð það til 13 Júlí næstkomandi. 6 mánuðir af mér að yngjast um 7 ár. 17 ára aftur... ...nema hvað að það eru ekki einu sinni foreldrar mínir sem eiga mig, heldur kerfið...
Ekki endar veislan þá, heldur er ég svo vistaður á Klepp, þar sem ég er búinn að vera síðustu 3 mánuðina...
Greindur var ég með Borderline PD og Paranoid PD ofaná Geðklofann minn. Grunaði sterklega þetta með Borderline'ið, en Paranoid var eitthvað sem ég pældi ekkert í, hélt ég væri bara eeeeeeeextra tortrygginn...
Þetta eru hinsvegar ekki allt slæmir hlutir sem eru að gerast hjá mér og mínu lífi, heldur er ég kominn með herbergi á frábærum stað í Hamrahlíðinni, þar sem ég mun flytja af Klepp 1. Apríl. Ef læknirinn minn gúdderar þetta allt saman.
Eitt sem gott væri að taka fram og það eru ritgerða-póstarnir mínir. Ég, eins og margt annað Íslenskt ungmennið, varð neysluveislu að bráð og var einfaldlega bara úúútúúúr dópaður þegar ég skrifaði þessa pósta. Ég meina, ég elska að skrifa edrú, en ég dýrka það undir áhrifum!
En ég er s.s. búinn að vera edrú í 4 mánuði núna. Og það frá öllu nema nikótíni. Er meira að segja í þann mund að hætta að reykja, rafrettan mín er bara helvíti fín! Vitlaus tankur, en what evs...
Eins og ég segi vil ég bara closure og getið þið troðið öllum ásökunum og vorkunum beint uppí rassgatið á ykkur! Ég er ekki að gera þetta fyrir ykkur. Ég er að gera þetta fyrir mig og bara mig!
Sorrý Dúlli. Sorrý að mér finnist ég þurfa að útskýra mig. En svona er lífið bara, þú stjórnar ekki því sem aðrir hugsa, sama hversu mikið einelti þú leggur þá í.
Það sem mér sárnaði mest við að lesa í meltdown þræðinum mínum var þegar þið báruð uppá mig lygar. Að ég væri með lygasýki. Það er bara rangt. Þið verðið bara að gera ykkur grein fyrir því að það eru ekki allir sem fá 10 í stærðfræði og fá mömmu og pabba til þess að borga milljón á önn í Versló og verða svo viðskiptahagfræðingar í framtíðinni. Það er til fólk eins og ég, fólk sem, og ég er ekki með neina sjálfsvorkun hérna, ég er bara að fara með staðreynd, á bágt. Og það eru til þúsundir sagna um allt landið sem eru 100x verri en mín.
Annars segi ég bara takk fyrir mig. Og, eins og ég sagði, getiði troðið öllum kommentum beint uppí rassgatið. Ímyndið ykkur bara að þið séuð að fara í flug frá Amsterdam! Þá ætti þetta að vera skítfínt! Þessi þráður er fyrir mig og purely mig. Ekki ykkur hina.
Good to be back!