Er að vinna í handriti, vantar álit
Sent: Mið 08. Des 2010 10:52
Áður en lesturinn hefst vill ég endilega benda ykkur á það að ég átta mig fullkomlega á öllum ritvillum, málfarsvillum og pörtum þar sem sagan meikar bara alls ekkert sense.
En ég vill endilega biðja ykkur um að líta framhjá því, lesa þennan uppspuna sem ég kom með, og segja mér álit ykkar á þessu
Þegar ég hélt að mér liði vel fóru síðstu droparnir niður skólpið í ryðguðu iðnaðarbýlinu sem helvítis hasshausinn leigði mér...
Svo þegar helvítis beljan bankaði uppá hjá mér vegna hávaðakvörtunar frá næstu íbúð sagði ég henni bara að grjóthalda kjafti og skrúfa kvörtuninni lengst upp í skítugu kuntuna á sér og halda henni þar.
eða það hugsaði ég allavega
En ég sagði hinsvegar við hana að ég skildi lækka aðeins músíkina í græjunum hjá mér, og þá gekk hún á brott
Daginn eftir vaknaði ég við helvítis hávaðann í nágrönnunum, þau voru að rífast (par á þrítugsaldri).
Hvurn djöfullinn voru þau eiginlega að gera, það mætti halda að þau hefðu jumpstartað þriðju heimsstyrjöldinni þarna inni, en heyra mátti glamrið í pottum og pönnum sem sjóust saman er þau hlupu í hvort annað með ópum og gólum eins og heimurinn væri að farast.
Svo rauk konan út í snatri, og maðurinn öskureiður elti hana út, en öskraði á eftir henni "Já Flýðu bara helvítis druslan þín!, þú kemur aftur! ÞÚ KEMUR ALLTAF AFTUR!" svo snéri maðurinn sér við og fór aftur inn í íbúðina en skellti hurðinni svo fast að lá við að hún færi af lömunum.
Ég fer smám saman að drattast á fætur og hendi á mig næsta bol, og rifnum gallabuxum sem móðir mín gaf mér á síðasta afmælisdegi.
En svo laumast ég út úr íbúðinni og tek á sprett að liftunni, og ýti á takkann.
Liftan kemur...á endanum.
Ég stíg inn í liftuna og fer að hugsa um það hvað ég ætti að gera í dag; ætti ég að heimsækja frænda minn á Sólheimum?. Ætli það sé óhætt að kíkja í Tölvulistann, nú þar sem hann Ásgeir er hættur að syngja í útvarpinu?.
Liftan staðnæmist á jarðhæð, og ég stíg út.
Tímarnir eru vitanlega harðir eftir helvítis hrunið, og þennan barnaleik hjá bankamönnunum, en hvað átti málið annars að vera með það að skella þessari andskotans icesave skuld á okkur?, af hverju gátu þeir ekki bara drullast til að borga þetta sjálfir, en nú er það orðið full seint, við erum búin að missa góðan slatta af Íslendingum til útlandana fyrir þetta helvítis kjaftæði.
En nóg um það, hvað ætli sé í boði í hádegismat niðri á BSÍ
Ég rölti niður í næsta strætóskýli og lýt yfir tímatöflu strætisvagnanna.
Piff, kemur eftir kortér...best að setjast þá á bekkinn og bíða, það er ekki eins og maður sé varamaður í fótbolta bíðandi eftir að næsti maður slasi sig svo platlega að hann þurfi að láta bera sig latann á tveggjamanna hjólbörum emjandi og vælandi út af vellinum.
Ég læt mig dreyma um að liggja á skítugu dýnunni minni í ógeðslegu íbúðinni á sjöttu hæð, en svo kemur strætisvagninn, með blýfótinn á inngjöfinni, en færir sig svo yfir á bremsurnar og rétt nær að negla tíkinni niður fyrir framan stoppiskýlið.
Þrjúhundruð kall segir maðurinn þegar ég stíg um borð í letirútu Reykjarvíkurborgar.
Svo ég kem mér fyrir í einu af skítugu út úr tögguðu sætunum, og geri mig tilbúinn fyrir hryggbrot vegna hraðans sem vagnstjórarnir aka þessum stóru rútuhelvítum á.
Næsta stopp: Hlemmur
Ég bara sit þarna, og velti fyrir mér umheiminum, gömlum samböndum og hversu mikið þau drápu mig að innan, ég var bara þessi tilfinningabælda andlega ónýta mannskepna sem hafði engin áform um lífið nema að vera bara partur af því, og gera eitthvað uppbyggilegt við tímann.
Já ég var á lausu vegna þess að kvennsurnar sem ég hafði verið með í gegnum tíðina höfðu alltaf fundið eitthvað betra í öðrum náungum, eins og að ég gæti ekki boðið framm næga ást eða umhyggju, en mér leið bara ver við umhugsunina, eins og að mínum tíma hér á jörðinni væri best eytt í einrúmi sjálfs míns, án annara til að hugsa út í það hvað ég væri að gera, og hvernig mér liði. Öllum var sama um mig vegna þess að ég hafði alltaf verið öðruvísi.
Ég sá að strætisvagninn var að koma niður að hlemmi, og gerði mig tilbúinn til að stíga út; hurðin opnaðist, og það var nákvæmlega það sem ég gerði.
Og núna fer ég að velta því fyrir mér; Minningar okkar gera okkur að þeim manneskjum sem við erum, áföll, nýjir vinir og allir þessir hlutir sem hafa áhrif á líf okkar skipta svo miklum sköpum í sköpun þessarar manneskjum sem við á endanum verðum.
ég þekkti eitt sinn stelpu af landi
hún kvað mig fullann af hlandi
hafði mig í bandi
með slæmu blandi
á enda leið í því sambandi.
En ég rölti svo yfir í 10/11 og fæ mér heitt kókómalt sem fáanlegt er þarna beint af könnu á hundraðkall, ég borga fyrir bollann og geng út í áttina að hlemmi.
Hvert ætti maður eiginlega að fara?
fara þessir strætóar einhverjar leynileiðir sem maður kannski veit ekkert um?.
Ætti ég kannski að kíkja út í Mosfellsbæ eða til Akraness?
Í Miðjum pælingum hvert ferðarinnar skal heitið fer ég að velta fyrir mér sjálfsmorðshugleiðingum
Myndi einhver taka eftir því ef ég bara hyrfi?
Tæki virkilega einhver eftir því?
Myndi einhver sakna mín?
Ég veit alveg að ég hef ekki verið félagsskapur upp á marga fiska, en þeir sem mér hefur þótt vænt um vita að mér þykir alltaf vænt um þá, og af fyrri reynslum er það fátt annað en særandi,
sú pæling að enginn muni virkilega taka eftir því ef ég bara hyrfi, og myndi aldrei heyra í þessu fólki aftur...
Og að einhver skuli flokka það sem sjálfselsku að vera þunglyndur eftir erfitt samband þar sem lífið hefur runnið óstöðvanlegt niður í næsta holræsi finnst mér ekkert annað ein fávísi í hlut þeirra sem halda þeirri hugsun að manneskjan sem stytti sér aldur hafi bara hatað allt og alla. Nei tilfinningabyrðin er einfaldlega bara of mikil, lífið of erfitt, eða jafnvel svo lítið líf að ekkert er að gerast.
Hver tæki svosum eftir því ef eitthvað smábæjarpeð myndi bara hverfa?
Hvað er annars málið með að það teljist heilbrigð hugsun að leggja sig út á markaðinn og bíða eftir því að næsta manneskja komi, hundsi tilfinningar manns, og segi svo bara "Já Skíttu í þig, ég var komin með nýjan og betri áður en ég ákvað að hætta með þér, skemmtu þér í skítnum, kveðja, X"
Svo finnst mér konur alltaf vera svo tilfinningalausar ég meina gvöð hvað er að þessu liði eiginlega,
búa þær ekki yfir neinni rökréttri hugsun?
eru þær bara vangefnar eða hvað er eiginlega í gangi?
Búa þær ekki yfir neinum tilfinningum, eða eru þær bara svo tillfinningalega bældar að það blæðir úr þeim í hverjum mánuði?
Ætli það sé vegna þess að heilinn er eitthvað ranglega staðsettur?
Ég get vitanlega ekki ásalað mér réttinn á að segja mig vera þann fyrsta sem hugsar svona til hins kynsins, en fjandinn; ég ætla bara rétt að vona að ég sé ekki sá síðasti.
Jæja, 17 er að koma, ætli maður skelli sér ekki bara upp í Mjóddina.
En ég vill endilega biðja ykkur um að líta framhjá því, lesa þennan uppspuna sem ég kom með, og segja mér álit ykkar á þessu
Þegar ég hélt að mér liði vel fóru síðstu droparnir niður skólpið í ryðguðu iðnaðarbýlinu sem helvítis hasshausinn leigði mér...
Svo þegar helvítis beljan bankaði uppá hjá mér vegna hávaðakvörtunar frá næstu íbúð sagði ég henni bara að grjóthalda kjafti og skrúfa kvörtuninni lengst upp í skítugu kuntuna á sér og halda henni þar.
eða það hugsaði ég allavega
En ég sagði hinsvegar við hana að ég skildi lækka aðeins músíkina í græjunum hjá mér, og þá gekk hún á brott
Daginn eftir vaknaði ég við helvítis hávaðann í nágrönnunum, þau voru að rífast (par á þrítugsaldri).
Hvurn djöfullinn voru þau eiginlega að gera, það mætti halda að þau hefðu jumpstartað þriðju heimsstyrjöldinni þarna inni, en heyra mátti glamrið í pottum og pönnum sem sjóust saman er þau hlupu í hvort annað með ópum og gólum eins og heimurinn væri að farast.
Svo rauk konan út í snatri, og maðurinn öskureiður elti hana út, en öskraði á eftir henni "Já Flýðu bara helvítis druslan þín!, þú kemur aftur! ÞÚ KEMUR ALLTAF AFTUR!" svo snéri maðurinn sér við og fór aftur inn í íbúðina en skellti hurðinni svo fast að lá við að hún færi af lömunum.
Ég fer smám saman að drattast á fætur og hendi á mig næsta bol, og rifnum gallabuxum sem móðir mín gaf mér á síðasta afmælisdegi.
En svo laumast ég út úr íbúðinni og tek á sprett að liftunni, og ýti á takkann.
Liftan kemur...á endanum.
Ég stíg inn í liftuna og fer að hugsa um það hvað ég ætti að gera í dag; ætti ég að heimsækja frænda minn á Sólheimum?. Ætli það sé óhætt að kíkja í Tölvulistann, nú þar sem hann Ásgeir er hættur að syngja í útvarpinu?.
Liftan staðnæmist á jarðhæð, og ég stíg út.
Tímarnir eru vitanlega harðir eftir helvítis hrunið, og þennan barnaleik hjá bankamönnunum, en hvað átti málið annars að vera með það að skella þessari andskotans icesave skuld á okkur?, af hverju gátu þeir ekki bara drullast til að borga þetta sjálfir, en nú er það orðið full seint, við erum búin að missa góðan slatta af Íslendingum til útlandana fyrir þetta helvítis kjaftæði.
En nóg um það, hvað ætli sé í boði í hádegismat niðri á BSÍ
Ég rölti niður í næsta strætóskýli og lýt yfir tímatöflu strætisvagnanna.
Piff, kemur eftir kortér...best að setjast þá á bekkinn og bíða, það er ekki eins og maður sé varamaður í fótbolta bíðandi eftir að næsti maður slasi sig svo platlega að hann þurfi að láta bera sig latann á tveggjamanna hjólbörum emjandi og vælandi út af vellinum.
Ég læt mig dreyma um að liggja á skítugu dýnunni minni í ógeðslegu íbúðinni á sjöttu hæð, en svo kemur strætisvagninn, með blýfótinn á inngjöfinni, en færir sig svo yfir á bremsurnar og rétt nær að negla tíkinni niður fyrir framan stoppiskýlið.
Þrjúhundruð kall segir maðurinn þegar ég stíg um borð í letirútu Reykjarvíkurborgar.
Svo ég kem mér fyrir í einu af skítugu út úr tögguðu sætunum, og geri mig tilbúinn fyrir hryggbrot vegna hraðans sem vagnstjórarnir aka þessum stóru rútuhelvítum á.
Næsta stopp: Hlemmur
Ég bara sit þarna, og velti fyrir mér umheiminum, gömlum samböndum og hversu mikið þau drápu mig að innan, ég var bara þessi tilfinningabælda andlega ónýta mannskepna sem hafði engin áform um lífið nema að vera bara partur af því, og gera eitthvað uppbyggilegt við tímann.
Já ég var á lausu vegna þess að kvennsurnar sem ég hafði verið með í gegnum tíðina höfðu alltaf fundið eitthvað betra í öðrum náungum, eins og að ég gæti ekki boðið framm næga ást eða umhyggju, en mér leið bara ver við umhugsunina, eins og að mínum tíma hér á jörðinni væri best eytt í einrúmi sjálfs míns, án annara til að hugsa út í það hvað ég væri að gera, og hvernig mér liði. Öllum var sama um mig vegna þess að ég hafði alltaf verið öðruvísi.
Ég sá að strætisvagninn var að koma niður að hlemmi, og gerði mig tilbúinn til að stíga út; hurðin opnaðist, og það var nákvæmlega það sem ég gerði.
Og núna fer ég að velta því fyrir mér; Minningar okkar gera okkur að þeim manneskjum sem við erum, áföll, nýjir vinir og allir þessir hlutir sem hafa áhrif á líf okkar skipta svo miklum sköpum í sköpun þessarar manneskjum sem við á endanum verðum.
ég þekkti eitt sinn stelpu af landi
hún kvað mig fullann af hlandi
hafði mig í bandi
með slæmu blandi
á enda leið í því sambandi.
En ég rölti svo yfir í 10/11 og fæ mér heitt kókómalt sem fáanlegt er þarna beint af könnu á hundraðkall, ég borga fyrir bollann og geng út í áttina að hlemmi.
Hvert ætti maður eiginlega að fara?
fara þessir strætóar einhverjar leynileiðir sem maður kannski veit ekkert um?.
Ætti ég kannski að kíkja út í Mosfellsbæ eða til Akraness?
Í Miðjum pælingum hvert ferðarinnar skal heitið fer ég að velta fyrir mér sjálfsmorðshugleiðingum
Myndi einhver taka eftir því ef ég bara hyrfi?
Tæki virkilega einhver eftir því?
Myndi einhver sakna mín?
Ég veit alveg að ég hef ekki verið félagsskapur upp á marga fiska, en þeir sem mér hefur þótt vænt um vita að mér þykir alltaf vænt um þá, og af fyrri reynslum er það fátt annað en særandi,
sú pæling að enginn muni virkilega taka eftir því ef ég bara hyrfi, og myndi aldrei heyra í þessu fólki aftur...
Og að einhver skuli flokka það sem sjálfselsku að vera þunglyndur eftir erfitt samband þar sem lífið hefur runnið óstöðvanlegt niður í næsta holræsi finnst mér ekkert annað ein fávísi í hlut þeirra sem halda þeirri hugsun að manneskjan sem stytti sér aldur hafi bara hatað allt og alla. Nei tilfinningabyrðin er einfaldlega bara of mikil, lífið of erfitt, eða jafnvel svo lítið líf að ekkert er að gerast.
Hver tæki svosum eftir því ef eitthvað smábæjarpeð myndi bara hverfa?
Hvað er annars málið með að það teljist heilbrigð hugsun að leggja sig út á markaðinn og bíða eftir því að næsta manneskja komi, hundsi tilfinningar manns, og segi svo bara "Já Skíttu í þig, ég var komin með nýjan og betri áður en ég ákvað að hætta með þér, skemmtu þér í skítnum, kveðja, X"
Svo finnst mér konur alltaf vera svo tilfinningalausar ég meina gvöð hvað er að þessu liði eiginlega,
búa þær ekki yfir neinni rökréttri hugsun?
eru þær bara vangefnar eða hvað er eiginlega í gangi?
Búa þær ekki yfir neinum tilfinningum, eða eru þær bara svo tillfinningalega bældar að það blæðir úr þeim í hverjum mánuði?
Ætli það sé vegna þess að heilinn er eitthvað ranglega staðsettur?
Ég get vitanlega ekki ásalað mér réttinn á að segja mig vera þann fyrsta sem hugsar svona til hins kynsins, en fjandinn; ég ætla bara rétt að vona að ég sé ekki sá síðasti.
Jæja, 17 er að koma, ætli maður skelli sér ekki bara upp í Mjóddina.
